Un pouco máis enriba da entrada del Llombatín, concello de Eilao, según se vei dende Boal, atopamos un poste de comunicaciois e un peñasco grande que se chama Penedo Marello.

Tamos nun lugar que ten el topónimo de As Xainas e delantre noso vemos ese penedo inmenso que xa podemos situar na parte debaxo del Llombo el Castro.

Este lugar, con impresionantes vistas panorámicas al valle del Navia, ten un pasado misterioso ligado á mitoloxía propia dos poblos prerromanos. Seguramente aquí houbo un castro ou algún enterramento, e os nosos antepasados conservaron el valor sagrado del lugar envolvéndolo en historias dos seres que habitaban as fontes, vivían escondidos nos bosques ou debaxo da terra, en covas.

Dicen os vellos/as que del Llombo el Castro sale úa cova que chega asta Senra del Taviaso (a senra del Villar de Bullaso).

Parece ser que vecius dalgúa das casas da zona atrevéronse a entrar e foron capaces de avanzar muitos metros, pero al cabo chegaron a un lugar a partir del cual, por imposibilidá material ou quizáis por medo ou prudencia, decidiron non seguir e regresaron sen dar atopada a salida del tunel subterráneo.

Según antiguas crenzas debaxo da terra vivían seres que nalgúa llenda se identifican como mouros, de pel oscura (seres que vivían en túneles ou guaridas e ás veces sacaban ouro) presentes na mitoloxía de Asturias, Galicia e norte de Portugal). Servían pra explicar a orixe de castros ou enterramentos antiguos.

Noutras llendas falaban da existencia de xigantes, explicando dese xeito como é que foi posible que movesen grandes penedos, como podería ser el caso da Llastra da Filadoira, non llonxe de aquí, ou outros penedos que poidese haber nel entorno e que parecería imposible que naide pódese llevar nin trer sin máquinas e ferramentas, evidentemente inexistentes en tempos prehistóricos, salvo que fosen seres extremadamente fortes ou xigantes.

Esos misterios subterraneos témoslos na zona unde tamos. Un pouco máis enriba del Llombo del Castro atopamos un terreno que chaman Eiro da Poza, propiedá dus vecíos da Baboreira e que al igual que outro furado enigmático sito nel Camín da Casa Igresia, na zona que chaman Penatraba, tía a peculiaridá de que de condo en condo botaba fumo, fumiaba.

Son varios os vecíos e vecías, que inda viven hoi e que viron centos de veces esa circunstancia de salir fumo por esas entradas a mundos esotéricos. Según contan é posible que esas xentes que vivía debaxo da terra tuvesen escociniando ou fendo a súa vida, quen sabe si en palacios con tesouros ou en covas escuras.

Pró, por algúa razón, á furada que hai máis enriba, na zona de Penatraba, decían que taba habitado por Monxas Encantadas.

Camin da Casa Igresia veremos montes que antes fóron terra cultivada, praderías cerradas por preciosas paredes de pedra seca, ás veces chantos.

Al tempo que pasiamos veremos a paisaxe del río Navia, (deusa de ríos e fontes) e, al outro lado del embalse de Doiras, as penas del Pico del Cuco, unde os días de sol poderá cegarnos os ollos el resplandor da roupa branca tendida por outro encanto que allí vive e que, según dicen, si te acercas a molestalla romperache as pernas. Pero recorda, el encanto que vive nesas penas que cuidan de Froseira solo pode verse en días soliados.

El camín é agradable, a paisaxe impresionante e, a parte dúa arboreda riqúisima, disfrutaremos das flores que gracias a esas paredes secas, ou a casca das arboles, abundan: carqueixas (genista tridentata) campanías (campanula persicofolia) , estoupois ou ballocos (digitalis purpúrea) ou mofos (briófitas), nos lugares húmedos e máis sombríos… Un cuadro de colores, construcciois humanas, sons de páxaros e perfumes.

Non traigas nin lleves nada, non abras as cancellas, non molestes ás monxas encantadas, e respira aire puro.

Si chegas a Casa Igresia non andes debaxo das ruinas. Esta casa ten un molín nel río Cillúa e inda se ven restos da instalación eléctrica de adinamo que tía.

El cabazo inda se conserva mui ben.

Quique Roxíos.